Çocukluğumda en çok sahip olmak istediğim şey, bir bisikletimin olmasıydı. Yaşadığımız ilçede bir bisiklet mağazası vardı. Her geçtiğimde mağaza önünde sıralanmış bisikletleri inceler, hayranlıkla bakardım. İçlerindeki kırmızı olanı seçmiştim. Albenisi o kadar yüksekti ki benim için… Onu seyrederken ziline basıp gezdiğimi hayal ederdim.
Sonunda istediğim bisiklete dokuz yaşında sahip olmuştum. Sıra bisiklet sürmesini öğrenmekteydi. Destek tekerlekleri ile sürmeye başladım. Kendimi hazır hissettiğimde denge tekerleklerini arkadaşımla söktük. İlk başta bisikleti tutacak birilerinin yanımda olmasını çok istesem de yoktu. Belki de olmaması daha iyiydi. Çünkü hayat, bisiklet sürmek gibiymiş meğer. Dengenizi kaybedip düşme korkusu yaşamanız, önünüze çıkan engeller karşısında gösterdiğiniz refleksler ya da kurallara uymak zorunda olmanız… Hepsi aslında hayatta yaşadıklarımızın küçük bir demosunu bize sunuyormuş.
Bisikletle önce dengede durmayı öğreniriz. Dengede durmakla yetinmeyip harekete geçmek için pedalları çeviririz. Doğru yöne gitmek için direksiyonu kontrol ederiz. Yaptığımız hatanın tek sorumlusu bizleriz. Çünkü direksiyonda biz varız. Kendi hayatımızın direksiyon kontrolü de bizdedir. Dolayısıyla küçük yaşlardan itibaren çocuklarımıza yükleyeceğimiz sorumluluklar sayesinde yetişkinlik döneminde yaşamdan zevk alarak yolculuk yapmalarını sağlayabiliriz.
Bisikletin çocuklarımızın hayatında önemli bir yere sahip olmasını sağlamalıyız. Çünkü bir bisikleti yürüme hızında dengede tutma oldukça gelişmiş bir beceri gerektirmektedir.
Hollanda’da yapılan araştırmalar sonucunda günlük hayatta bisiklet kullanan ve okula bisikletle gelen çocuklar ile araba ya da servisle gelen çocuklar karşılaştırıldığında, okula bisiklet sürerek gelen çocukların arabayla gelenlere kıyasla çok daha kolay görev ve sorumluluklarına odaklandığı, daha dikkatli oldukları ve konsantrasyonların yüksek olduğu sonucuna varılmıştır. Ayrıca bisiklet kullanımıyla çocukların sürekli hareketli olmaları sayesinde stresle baş etme beceresi kazanma konusunda daha başarılı oldukları görülmüştür.
Bisiklet; çocuklarda el, göz, bacak koordinasyonun gelişimini sağlamakla birlikte, zihnin daha açık olmasını etkiler. Hayatta en zor olan dengede durma yeteneğini öğretir. Bu sayede çocukların özgüveni gelişir. Karşısına çıkacak olay/durumlar karşısında aldığı kararlar sayesinde tek başına yaşamına yön verme kabiliyeti kazandırır. En önemlisi sosyal medya bağımlılığı için bir alternatif oluşturmasıdır. Ayrıca çocuklarla nitelikli vakit geçirmenin en güzel yollarından bir tanesi de ailece bisiklet gezileri düzenlemektir.
Başkanlığını Ahmet PEKYATIRMACI’nın yaptığı Selçuklu Belediyesi tarafından yaptırılan “Bisiklet ve kaykay” parkurları yerinde ve güzel bir örnektir. Belediyelerimiz tarafından doğa ile iç içe, eğlenceli bisiklet parkurların sayısının artırılması ve ulaşabilir olması sağlanmalıdır. Bu parkurlarda ailelere kiralayabilecekleri tarzda farklı bisikletlerin sunulması yerinde olacaktır. Ailelerin çocukları ile katılabilecekleri bisikletli etkinlikler düzenlenebilir. Bisiklet yollarının uzunluğunun artırılması, güvenilir hale getirilmesi küçük yaşta çocukların bisiklet kullanma alışkanlığının artırılmasında etkili olacaktır. Belediyeler tarafından düzenlenecek yarışmalarda ödül olarak bisiklet, kaykay gibi araçların verilmesi bu araçların kullanımının artırılmasında etkili olacaktır.
Yapılacak bisiklet parkurlarında çocuklara teorik ve uygulamalı eğitimler sonucunda bisiklet ehliyeti hazırlanarak verilebilir. Bu sayede küçük yaşta çocukların trafik kurallarını uygulamalı öğrenmelerini sağlayabiliriz. Dolayısıyla belediyelerimizin en önemli amaçlarından biri de Bisikletin ulaşım amacıyla kullanılmasına yönelik bireylere genç yaşlarında itibaren bisiklet kullanım alışkanlığını kazandırmak olmalıdır.
Albert Einstein’ın “Hayat, bisiklet sürmek gibidir. Dengenizi korumak için, devam etmelisiniz.” İfadesi, geleceğimizin sağlıklı bireyleri için küçük yaşta hayatın öğrenme demosunu sunan bisikleti, yaşam biçimi haline getirmeliyiz.
